Schimmig

Vandaag ging onze witte cavia dood.
Ze was er nog, maar ook al bijna weg.
Wij aaiden haar en zeiden:
je was een lieve cavia.
Vast en zeker dat ze het hoorde,
tellen later lag ze op haar zij
met haar pootjes twee aan twee.
Het was een overzichtelijk leven in één hand,
heengegaan, zeiden we, dood, gestorven.
Ze is verleden, zei het kind.

En steeds verscheen voor mijn ogen
de vrouw die ik niet ken,
zij woont in mijn vacuümhart,
het is er benauwd en je zou
er eens flink moeten luchten,
het herbergt een schimmige strijd
en de schrik van het kwaad.
Het is niet de dood
die mijn schimmen wekt,
het is de stilte van het gevecht,
de gemiste aai, en niemand die
je bent je was wij zullen zegt.

Een jaar geleden op 19 oktober trok een man met een witte bestelbus bij Lettele een vrouw van haar fiets. Ze vocht tot hij haar bewusteloos in de berm achterliet. De man is inmiddels opgespoord en veroordeeld. 21 oktober is de uitspraak in hoger beroep.