Nooduitgang

Voor Raymond Westendorp
als het leven zuigt
en er geen andere weg meer is
dan de muur van de separeer
valt er dan nog iets te repareren
is lichamelijke integriteit dan
niet meer dan een vage wens?

als het leven zuigt
en er nog maar één uitgang overblijft,
dat begrepen die artsen
wel, doorbehandelen had geen
zin, maar wie geeft nou toe dat
er soms geen antwoorden zijn

zit dan de oplossing besloten
in zwijggeld, hoewel die urn
of marmeren steen zijn eigen
verhaal vertelt, dat verhaal
van een jonge man en zijn
drang tot zelfvernietiging

als het leven zuigt, oordeel
dan niet, want over deze
getuigenis van een sterke
wil schieten woorden, wetten
en daden ernstig tekort, er was
geen uitgang meer, behalve

© Lammert Voos

Vandaag 3 november stond het trieste verhaal van Raymond Westendorp in de Volkskrant. In een rapport rijst een beeld van ziekenhuisartsen van het Deventer ziekenhuis die geen trek hebben in een lastige onberekenbare man. Raymond wilde dood en had zich in een separeercel hard en gericht laten vallen. Hij bleek hier hersenletsel bij te hebben opgelopen, maar een neuroloog besliste hem niet te op te nemen: Raymond zijn veiligheid zou niet te garanderen zijn. Hij raakte in de GGZ-instelling in coma en overleed zes dagen later. Een verhaal over de onmacht van zowel hulpverleners als patiënt.